Na het nodige gepallaver kozen we voor de eerste tocht iets dichtbij. De brede haarspeldbochten van de Col du Mont Cenis, het smalle wegje naar de Petit Mont Cenis, parkeren.
De eerste test was de Col de Solieres (2639). Dat ging vlot. Zonder buiten adem te raken waren we een halfuur sneller dan de wegwijzers aangaven. Niet dat we ons gehaast hebben: spelende marmotten, zinkgaten gevormd door gipsgrotten, het spel van de wolken: genoeg aanleiding voor vele korte pauzes.
Na de Col was het tijd om de volgende grens af te tasten. Ik koos, een beetje overmoedig, voor de Signal du Petit Mont Cenis (3162). Peter en Rafa hielden het bij de veel relaxtere Mont Froid (2822) (daar was ik al ooit eens. Dat was de rationele uitleg. Ik wou echt kijken waar de grens was voor mij).
Na de middaghap, voor de terugkeer naar de auto, kozen we voor de Bellecombe. Dat was een schot in de roos: we waren er bijna alleen, prachtige groene vallei, magnifiek uitzicht van op de top (2755).
Op alle toppen herinnerden plaquettes aan de moordende maar zinloze gevechten op het einde van WO2. Na 4 dagen vechten begin april 1945 behielden de Duitsers de toppen. Dat was geen verwondering : de verdedigers waren enorm in het voordeel. De toppen waren versterkt met forten uit de 19e eeuw. Die bewaakten toen de grens tussen Frankrijk en Italië, na 1945 is die een 10 km opgeschoven.
Niet dat de wandelaars zich iets aantrekken van de verschoven grens : dit is een ware trekpleister voor de Italiaanse wandelaars. We konden even vaak bonjiorno zeggen als bonjour.
Terug bij de auto laat het lijf merken dat ik misschien een grens gepasseerd ben. Hoofdpijn, braakneigingen, ... Ik beperk me tot een royale soep en duik vroeg onder de lakens.
Topo :
Mont Froid vanuit Petit Mont Cenis
Signal du Petit Mont Cenis
Pointe de Belledonne : er zijn twee paden naar de top, beide informeel, alleen met enkele steenmannetjes. Optie 1 : via de NE-zijde. Deze is mooist in de afdaling. Optie 2 : via een de vallei en col ten oosten van de top. Deze staat ter plaatse bewegwijzerd.
Hutten : Refuge du Petit Mont Cenis
Topo :
Mont Froid vanuit Petit Mont Cenis
Signal du Petit Mont Cenis
Pointe de Belledonne : er zijn twee paden naar de top, beide informeel, alleen met enkele steenmannetjes. Optie 1 : via de NE-zijde. Deze is mooist in de afdaling. Optie 2 : via een de vallei en col ten oosten van de top. Deze staat ter plaatse bewegwijzerd.
Hutten : Refuge du Petit Mont Cenis
Ik vind het heerlijk om je tochten te lezen en te rekonstrueren. Deze (Signal du Petit Mont Cenis) kon ik via Basecamp volledig volgen. wellicht zal dat bij de volgende niet lukken. En of de klim naar de Petit Mont Cenis een kuitenbijter is, amaai... Het totaal aantal km en hoogtemeters, zoals ik vermoed dat je stapte, is nog doenbaar (15 km, 1341 D+), maar ik weet uit ervaring dat 1300 hoogtemeters in de Ardennen eigenlijk een lachertje zijn t.o.v. 1300 hoogtemeters op andere plaatsen. Tijdens de Five Sisters of Kintail in The Highlands kreeg ik bij de start een vergelijkbaar steile klim voorgeschoteld, en die heb ik de rest van de dag meegesleept. Elke molshoop nadien was een calvarietocht. En de eerste helft van de nacht bleef mijn hart veel sneller slaan dan normaal.
BeantwoordenVerwijderenIk ben in zekere zin jaloers op wat je (jullie) doen: was ik nu 20 (of meer) jaren jonger en wist ik wat ik nu weet, ik zou zeker opleidingen volgen om echte alpiene tochten te kunnen doen, met kennis van zaken. Nu waag ik mij daar niet aan, en ben tevreden met dagtochten die weliswaar lastig zijn, maar waarvan ik zeker ben dat er geen tools nodig zijn.
Zo deed ik begin augustus in de Beaufortain een prachtige tocht van Treicol naar Col du Bresson, via Refuge du Presset naar Col du Grand Fond, terug naar Lac de Presset, de Pierra Menta over langs Passage de la Mantaz en via de Col du Coin terug naar Treicol.
Morgen probeer ik jullie twee tocht te rekonstrueren 😉